Op de een of andere manier heb ik moeite met formules. Iets
in mijn hoofd blokkeert op het moment dat ik een formule zie. Maar de afgelopen
tijd is deze formule ‘r>g’ zó vaak
langsgekomen dat ik haar zonder veel moeite kan toelichten. De geestelijk vader
is Thomas Piketty. Hij is de schrijver van het boek Capital in the Twenty-First Century. Hij heeft heel veel data
verzameld over economische groei en op grond van die data geconcludeerd dat het
rendement op vermogen (r) structureel hoger is dan economische groei (g). Dus
r>g. De verdeling tussen die twee is ongelijk en wordt alleen maar ongelijker.
De rijker worden steeds rijker en daar kunnen we eigenlijk niets aan doen
volgens Piketty.
Ik ben geen econoom en laat me snel overtuigen. Ik lees het
boek niet, maar haal mijn informatie uit de krant. Dan moet ik maar hopen dat ik
het goed begrepen heb en dat de krant het mij goed uitgelegd heeft. Er zijn
mensen die daar ook weer aan twijfelen. Zij beweren dat de media - en in hun
kielzog wij allemaal - meegaan met hypes die berusten op halve waarheden.
Niemand neemt de moeite om te onderzoeken of het beweerde klopt. Om het boek,
het onderzoek of wat dan ook dat aan de basis ligt van de hype zélf te lezen. Wij
praten elkaar allemaal na.
Als de helft van de mensen net zo doet als ik, dan zit daar
zeker een kern van waarheid in.
Gisteren las ik in de krant, de NRC van 27 mei 2014, dat de
Financial Times en The Economist ruziën over het werk van Piketty. The
Financial Times heeft de onderzoeksresultaten onder de loep genomen en fouten
ontdekt. In een aantal gevallen heeft Piketty met jaartallen en gegevens
‘gegoocheld’. The Economist verdedigt Piketty. Zij erkennen dat sommige
kritiekpunten terecht zijn, maar verwerpen andere. Ik vorm me hier geen
gefundeerd oordeel over. Ik heb geen behoefte om het boek te lezen en laat de
discussie aan de kranten en Piketty zelf over.
Maar wat mij triggerde is dat de discussie wordt gevoerd op
basis van onderzoek van de data. Die zijn namelijk voor iedereen toegankelijk.
Piketty heeft al zijn data en zijn onderzoeksmethoden gepubliceerd. Daarom kan
de Financial Times zijn data onderzoeken en fouten vinden. The Economist kan
Piketty verdedigen op basis van diezelfde data en Piketty kan zich
verantwoorden en uitleggen waarom hij bepaalde stappen gedaan heeft. Of hij kan
dat niet, maar dan is dat ook duidelijk.
‘De zaak Piketty’, een mooi voorbeeld om met studenten te
bespreken. Laat maar zien wat je gedaan hebt en voer de discussie. Over ethiek
en transparantie. In tegenstelling tot wat misschien verwacht wordt, zal deze
discussie Piketty geen windeieren leggen. Veel publiciteit in minimaal twee
kwaliteitskranten in Engeland en nog een heleboel andere in de rest van de
wereld.
Ook daar kunnen wij van leren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten