Een storm raast over Haarlem. De bloemen van de hosta’s op
het balkon waaien om, maar ook twee oude bomen op het Emmaplein. Ik ben weer
thuis. Op Schiphol werd ik ontvangen door echtgenoot A., drie kinderen en een
schoonzoon. Ze waren opgelucht dat ik het net op tijd gehaald had. Ze bedoelden
niet het vliegtuig in Addis, maar de landing op Schiphol.
Fijn als je niets weet van stormverwachtingen en je verlaat
op de gezagvoerder die het heeft over ‘quite windy’ en ‘an occasional shower’.
Op weg van Frankfurt naar Amsterdam heb ik niets gemerkt van turbulentie. Dus
ik ben verbaasd over de opwinding. Die begrijp ik pas als het een uur later
inderdaad windkracht 10 is en er op Facebook een filmpje verschijnt van een
hachelijke landing op Schiphol. Inderdaad, ik ben net voordat de storm losbrak
geland!
Ik ben weer thuis en vertel over Addis, over de laatste dag.
Over de eindpresentaties van de negen groepen. Over het enthousiasme waarmee ze
probleemgestuurd (PBL) en studentgericht onderwijs willen
implementeren in hun faculteiten. Over mijn ontroering als Eskedar, een kleine,
tengere, jonge docent, net 8 maanden aan het werk, zegt dat ze mij als een
rolmodel ziet en later als ze groot is (haar woorden), net zo wil worden. Over
de gepassioneerde woorden van Lemi, die benadrukt dat de rol van de docent niet
geminimaliseerd wordt, zoals sommige cursisten suggereren, maar dat die
verandert. Dat de docent essentieel is voor de ontwikkeling van studenten, als
rolmodel en expert. Dat hij misschien kritisch is en PBL niet omhelst, maar dat
hij juist gelooft in zijn waarde als docent en begeleider. Ja, deze bevlogen docenten zijn nodig, juist in een
land als Ethiopië, waar nog zoveel moet veranderen. Onderwijs speelt daar een
cruciale rol in, onderwijs door docenten die geloven in de potentie van hun
leerlingen en studenten. Dat straalt Lemi uit, en hij niet alleen.
Ik vertel over de uitreiking van de certificaten. Na de
presentaties en de evaluatie komt Dr. Haile binnen. Hij vertelt trots dat de
minister van Justitie de certificaten komt uitreiken. Ik begrijp dat dit een
grote eer is. We zijn ook gepromoveerd: vorig jaar de onderminister, nu de
minister himself!
Eerst houdt Dr. Haile een korte toespraak in het Engels. Hij
wijst de cursisten op hun rol als verspreiders van de nieuw verworven
inzichten. Daarna spreekt de minister in het Amhaars. Ik vermoed dat zijn
toespraak ongeveer dezelfde inhoud heeft. Vlak voor dat hij overgaat tot het
uitreiken van de certificaten, komen twee cursisten naar voren en fluisteren
Dr. Haile iets in. Even druk overleg, waarna de uitreiking volgt. Als Dr. Haile
de naam noemt, komt de cursist onder ritmisch geklap naar voren. De minister
reikt het certificaat uit, feliciteert en de cursist gaat terug naar zijn
plaats. Ik vind het een mooie ceremonie.
Een deel van de groep... |
Als alle certificaten zijn uitgereikt, zegt Dr. Haile dat de
cursisten mij willen bedanken. De minister overhandigt mij namens hen drie
cadeaus. Een traditionele outfit, aangevuld met tas, hes, ketting en armband.
Ik moet een deel van de kleding natuurlijk aantrekken. Daar sta ik, voor in de
klas, 40 cursisten voor mij die allemaal een foto maken. Ik ben overrompeld
door zoveel aandacht, cadeaus en lieve woorden. Ik heb amper gelegenheid om de
assessmentformulieren, de uiteindelijke beoordelingen voor hun werk, uit te
delen. Ze willen allemaal met mij op de foto, vooral met die traditionele
kleding. Door al die drukte lukt het niet meer om een groepsfoto van allemaal
te maken. Maar ook dat is niet erg. We hebben net afgesproken om de besloten Facebookpagina
te handhaven en daarop ervaringen uit te wisselen. We zullen elkaar niet uit
het oog verliezen.