Cilia leert: Bureau Born

“Het was zeker moeilijk, van fulltime werken naar helemaal niets?!” Die vraag heb ik de afgelopen periode vaak gehoord. Veel mensen vroegen zich af of dat wel lukte: afscheid nemen van een druk en vol leven als onderwijskundig adviseur. Ja, een leven, zo voelde het, het was niet alleen een baan. Het was een leven dat ik heerlijk vond en de laatste tien jaren met veel plezier leefde bij de faculteit Management & Bedrijf van Hogeschool Leiden. Vooral ook omdat ik daar de gelegenheid had om met heel veel collega’s een droom waar te maken. Een droom over hoe onderwijs eruit kan zien. Wij noemden dat TOP, de Toekomstbestendige OnderwijsPraktijk.

Maar ik viel niet in een zwart gat. Oké, het duurde een maand of drie tot ik niet meer om half 7 wakker werd, maar om half 8. Maar verder vulden de dagen zich als vanzelf. Ik maakte het huis eens heel goed schoon, zo leerde ik het weer kennen, want ik had het de laatste jaren een beetje veronachtzaamd. Ik fietste en wandelde veel in die mooie nazomer van 2018 en ik ging in de herfst met mijn oudste dochter naar een yogaweek in Italië. Heerlijk en bijzonder!

Ook de winter beviel me prima: lezen, veel lezen! Romans, maar ook vakliteratuur die ik voorheen vooral scande. Nu kon ik die uitgebreid bestuderen en er rustig over nadenken als ik daarna een verse voorraad granola maakte of wandelde in en om Haarlem. Ik had tijd om te knutselen voor de kleinkinderen die op komst waren en kon overdag naar de film!

Af en toe praatte ik bij met oud-collega’s. “Mis je het niet?” was steevast de vraag, en “Nee!”, was dan mijn antwoord, “ik mis jullie, de mensen, wel, maar het werk niet. Ik vind het leuk om te horen hoe het gaat, maar vind het heerlijk om tijd en ruimte te hebben voor andere dan onderwijskundige zaken.” Hoewel, dat laatste is niet helemaal waar.

Dit jaar begeleidde ik nog wel het EHON-ontwikkelingstraject voor docentenopleiders. Samen met collega Oliva, ondersteunde ik een groep docentenopleiders die zich willen registreren. Inspirerend om te zien hoe zij zich ontwikkelen. Ik coachte ook een collega op onderwijskundig gebied. Leuk om mijn kennis en ervaringen te delen. En ik gaf in Ethiopië, samen met collega Michael een Train-the-Trainer-training. Het mooie is dat ik daar nu alle tijd en ruimte voor heb. En ik geniet er erg van, want het blijft interessant met leren bezig te zijn.

Langzaam rijpte het idee om het professioneler aan te pakken en op 1 augustus 2019 is Bureau Born van start gegaan. Ik geef advies, coach en train op onderwijskundig gebied.

Op één gebied wil ik me nader toeleggen. Ik ben geïnspireerd door een column van Ben Tiggelaar in de NRC: Zit je op je piek? Huur een coach.

In mei van dit jaar schreef hij over een chirurg, Atul Gawanda, die zich tijdens het kijken naar een tenniswedstrijd realiseerde dat zelfs toptennissers als Rafael Nadal een coach hebben. Vreemd, dat chirurgen en andere professionals het zonder coach denken te kunnen doen, dacht hij, want je kunt toch altijd meer leren? Gawanda huurde een gepensioneerde collega in om hem te observeren tijdens een aantal operaties. De feedback ging over kleine veranderingen die impact hadden. Gawanda verbeterde zich zodanig dat het aantal complicaties tijdens zijn operaties daalde. Mooi, deze manier van leren!

Zoals Ben Tiggelaar zegt: “Veel mensen worden na verloop van tijd niet meer beter in hun werk. Een coach kan je helpen om uit die impasse te komen. En dan niet een lifecoach of een loopbaancoach met wie je vooral veel praat. Maar iemand die je als een tennisleraar helpt, gewoon in de praktijk, om concrete vaardigheden en prestaties te verbeteren. Omdat je nooit uitgeleerd bent, maar soms wel toe bent aan een nieuwe vorm van leren.”