Verbinding

Vrijdagavond rond 7 uur zit ik in de bar met een biertje. Dat heb ik verdiend, vind ik. Mijn deel van de training zit erop, ik heb vanmiddag al een paar modules beoordeeld, dus nu even ontspannen. Ineens Ping! Een bericht. Een app! Verbinding!!! Na ruim een week doet ineens de wifi in de lobby het weer! Het is een bericht van vriendin Hanneke. Zij wenst me een goede laatste dag. Lief!

Ik stuur echtgenoot A. en de familiegroep Soepie direct een app. Binnen 10 seconden heb ik de eerste reactie en dat gaat de komende minuten achter elkaar door. Foto’s van een dakterras in Amsterdam, een blote kleinzoon aan zijn avondeten, een uitgestorven Station Haarlem, een computerscherm van een hardwerkende dochter, tuimelen over elkaar heen. Net of ik gewoon in Haarlem ben. Dit soort snelle ‘familiebijeenkomsten’ hebben we daar regelmatig. Leuk is dat, even zien waar iedereen van het Soepie mee bezig is. Door die beelden zijn ze even dichtbij en geniet ik mee. Ik krijg het zelfs een beetje warm van die plakkerige kinderhoofdjes en de picknick op het dakterras.

Later die avond mail ik met collega Michael. We doen het assessment van de modules samen. Hij zit in zijn vakantiehuis in Denemarken. Hij is nu net naar de snikhete bibliotheek gefietst. Daar hebben ze supersnel internet, dus kan hij de modules en mijn beoordelingen via Dropbox binnenhalen. Voordat hij naar het huisje terug fietst, overleggen we nog even via de mail. Ook nu gaat het weer razendsnel.

Zaterdagochtend beoordeel ik in de lobby de andere modules. Twee groepen hebben nog niets ingeleverd, terwijl ze dat op vrijdag al hadden moeten doen. Ook docenten gedragen zich als studenten als ze in een training zitten!:-)

Om 11 uur (10 uur Deense tijd) neemt Michael contact op. Weer is er een snelle verbinding. Via de mail chatten we over de beoordelingen. En passant bespreken we nog even het evaluatieformulier dat we volgende week uitdelen. Intercollegiale samenwerking op afstand, maar razendsnel, of we naast elkaar zitten.

Om 1 uur zit ik in de lobby. Ik wacht op collega Maraliza. Zij is vanochtend heel vroeg aangekomen en heeft hopelijk geslapen. Misschien is ze nog niet wakker. Zal ik haar een sms’je sturen? Maar daar is een sms’je: ik zit in het restaurant.

We kennen elkaar nog niet zo lang, maar er is een klik, dus we zijn direct druk in gesprek. De ober en serveersters worden onrustig. Bestellen we nog iets? Doen we, een driegangenmenu. Een stevig ontbijt! Het smaakt goed. Ondertussen zie ik dat achterin het restaurant een groot buffet geprepareerd wordt. Als we na de maaltijd nog een koffie bestellen, zie ik de ober moeilijk kijken. Achterin stroomt het vol met mensen. We hadden al lang weg moeten zijn. Te lang gekletst! Bijzonder toch als je elkaar beter leert kennen en je ziet allerlei parallellen in twee levens die zich zo'n eind van elkaar afspeelden. Maraliza woonde tot voor kort in Zuid-Afrika an ik woon mijn hele leven al in Haarlem.

Boven op de kamer bekijken we de voorbereidingen van Maraliza. Zij gaat de verbinding leggen tussen theorie en praktijk. De eerste vier weken hebben de cursisten veel theorie gekregen die ze moesten toepassen in hun module. Nu gaan ze oefenen met de praktijk van het studentgerichte begeleiden en coachen. Rollenspellen, micro teaching, presenteren, groepsdynamiek, daar gaat het de komende week over. Ook wij ‘alignen’!

Later in de middag maak ik de beoordelingsformulieren definitief. Ik wil ze mailen naar de groepen en op Dropbox zetten, maar er is geen verbinding. Dan niet, later die avond niet en ook deze zondagochtend niet. Dan maandag maar. Kan ik in het vliegtuig alle beoordelingen nog eens doorlezen, zodat ik zeker weet dat ik zorgvuldig geformuleerd heb.

Naar huis, 6000 kilometer overbruggen in één dag. Het is een enorme afstand. Maar die kunnen we in een paar seconden overbruggen. Via mail en allerlei netwerken blijf ik verbonden met die 43 cursisten.