Thuis

Ik word wakker omdat het warm is. De zon schijnt door de gordijnen. Het is vast al laat. Tien uur! Het is tijden geleden dat ik zo lang geslapen heb, maar het was ook laat dat we gingen slapen. Zoveel te vertellen. Ik was even wakker om half zeven. Op tijd om collega Maraliza een bemoedigend sms’je te sturen. Daarna ben ik weer in slaap gevallen.

Ontbijten op het balkon, koffie op het balkon en maar praten over Ethiopië. Nu, hier thuis, al pratend, voel ik nog beter wat dit allemaal teweeggebracht heeft in mijn hoofd en hart.

Een nieuwe interpretatie van het concept ‘stad’. Chaos, lawaai, stank van diesel en benzine, modderige straten, stalletjes met verkopers, bedelaars, veel bedelaars. Half afgebouwde gebouwen waar houten palen uitsteken, de bewapening. Houten steigers er omheen. Sloppenwijken, parken, paleizen, Merkato, alles is anders.

Ik ruik de geuren. Ze hangen nog aan mijn tas. Ik ruik de kruidige linzensaus die je overal kunt eten. De briefjes van 10 Birr in mijn portemonnee zijn ervan doordrongen.

Ik zie de serveersters in hotel Ghion die met zijn vieren, soms met vijven, drie tafels bedienen. Ik zie de bewaking bij regeringsgebouwen, maar ook bij mijn hotel en bij het leuke terras in Ambassador Park. Ik zie werkloze mannen en vrouwen die staan te wachten op opdrachtgevers die hun voor een dag werk kunnen geven. Ze worden gekeurd en al dan niet geschikt bevonden. De meesten vallen af. 

Dat zit allemaal in mijn hoofd.

De cursisten die fel discussiëren over politieagenten die mensenrechten met de voeten treden. Die proberen de theorie van activerende didactiek te begrijpen en toe te passen. Die allemaal willen weten hoe koud het in Nederland kan zijn. Net zoiets als Moskou?  Habtamu die net een baan als advocaat geweigerd heeft, omdat hij lesgeven zo geweldig vindt. Dan maar minder geld. Addiswork met haar sprankelende ogen, die een vlammend betoog houdt over … Ik weet niet wat, want het is in het Amhaars, maar het raakt haar. Sintayehu die mij een boek cadeau geeft. Bihian met zijn kinderen. 

Dat zit allemaal in mijn hart.

Ik liep een tijdje met hen mee. Ik voelde de verschillen tussen hen en mij. Ik zag de kloof en voelde schuld en schaamte. Ik zag de gebreken en voelde onmacht. Ik zag de corruptie en voelde onvermogen.

Ik liep en tijdje met hen mee en zag dat er jonge mensen zijn die geen genoegen nemen met verschillen. Die kennis vergaren om te kunnen veranderen. Die een nieuw elan brengen in een verlamde maatschappij.

Ik liep een tijdje met hen mee en leerde.