Zondag in Adama

Hotel La Résidence, ingang

Mijn eerste zondag in Adama. De stad waar wij onze training geven. Collega Michael is gisteravond naar huis vertrokken. Ongeveer op dit moment zal hij aankomen op Schiphol. Dus deze zondag zit ik alleen aan de ontbijttafel. Geen klokken van de St. Bavo in Haarlem, maar onbekend vogelgezang buiten, een onbekende taal binnen.

Mijn hotel, La Résidence, ligt aan de noordkant van de stad, op een heuvel. Het is het droomproject van de eigenares, een Ethiopisch-Franse zakenvrouw. Ze heeft het zelf ontworpen en is daarbij geïnspireerd door de oude tempelgebouwen en kastelen in Gondar, een van de oudste plaatsen in Ethiopië. Voor Ethiopische begrippen is dit een duur hotel en ook een beetje extreem. Noh en zijn collega’s doen er lacherig over. Ik vind het prachtig. De kamers zijn groot en mooi ingericht. Ik heb een prachtig uitzicht over Adama en omgeving en het ligt heel rustig, ver van het drukke (en vooral ook heel erg stinkende) stadscentrum.

De eigenares hoeft kennelijk niet veel winst te maken, dus voor ons werd de kamerprijs tot de helft gereduceerd, waardoor het een zeer betaalbaar hotel is!

Een klein nadeel is dat het er zo rustig is dat er maar weinig personeel is. Soms moet je op zoek naar iemand voor een kop koffie of een andere vraag. Daar staat tegenover dat iedereen heel vriendelijk is en al het mogelijke doet om het je naar de zin te maken. Na het ontbijt werk ik in de lobby aan de voorbereiding voor de komende week. Hier is de wifi-ontvangst het sterkst, bovendien is het een lichte ruimte, fijn om te zitten en te werken.

Het wordt warm vandaag. De regentijd loopt ten einde, de zomer komt eraan. Vandaag wordt het zo’n 28 graden. De zon is heet, maar in de schaduw is het heel aangenaam. Na een uur besluit ik om een wandeling te maken in de omgeving van het hotel. De straat van La Résidence komt uit op een grotere straat waar door de week veel verkeer is. Nu, op zondag, is het goed te doen.

Ik wandel langs de straat en zie de paarden weer in het midden van de weg staan. Het zijn paarden zonder eigenaar. Vaak zijn ze oud en der dagen zat en wil niemand meer voor ze zorgen. Ze staan in het midden van de weg omdat het langsrijdende verkeer wind veroorzaakt, zodat ze minder last hebben van vliegen en ander ongedierte. Ook in de overvolle hoofdstraat van Adama staan deze paarden. Iedereen rijdt er omheen. Net als om de zwerfhonden die overal lopen en zomaar oversteken. Er wordt wat af getoeterd om ze te waarschuwen. Sowieso wordt er heel veel getoeterd, maar het werkt wel. Iedereen rijdt kriskras door elkaar, dus dat toeteren is nodig, ook voor de overstekende voetgangers.

 Veel van de kleine winkeltjes zijn open. Meestal zijn dat koffietentjes. Koffie en thee worden op de traditionele manier gezet en warm gehouden op een houtskoolvuurtje waarin ook mirre wordt gebrand. Dat ruikt heerlijk in combinatie met de vers gebrande bonen. De klanten zitten op kleine plastic krukjes, ze nemen koffie of thee en gaan weer weg. Het kost een paar Ethiopische birr. Dat is ook voor Ethiopische begrippen niet duur. Dat is belangrijk want dit koffiedrinken is een essentieel onderdeel van de Ethiopische cultuur, zeggen alle deelnemers van onze training. Een birr is ongeveer 0,03 euro. In dit filmpje zie je hoe zo’n ceremonie in zijn werk gaat in een Ethiopisch gezin

.

Achter de koffietentjes staan huizen, hier, aan deze straat, zijn dat een soort compounds: een huis met grond, met soms wat huizen voor bedienden. In de zijstraten zijn er ook dit soort compounds, daarin staan dan kleine golfplaten huisjes. De meeste inwoners van Adama wonen in dit soort huisjes.

Al wandelend word ik door de meeste voorbijgangers en koffiedrinkers met grote ogen aan- en nagekeken. Af en toe lopen moedige jongetjes een stukje mee, vragen: “How are you?” en “What’s your name?” Ik geef antwoord en dan moeten ze heel erg lachen, lopen een stukje mee en gaan verder. Ze kunnen meestal niet meer zeggen dan dit, dus we zijn snel uitgepraat.

Ik loop tot aan de grote, orthodoxe kerk. Het is er stil, want lunchtijd. Er zitten voor het grote plein groepen bedelaars. Het is moeilijk om aan te zien, maar ook moeilijk om te besluiten of ik iets zal geven en hoeveel dan. Het blijft ongemakkelijk daar als rijke, witte vrouw te lopen en het enorme verschil te voelen tussen onze welvaart en de armoede die hier ook is. Ik geef mijn munten aan de voorste en hoop dan maar dat ik niet bestormd word door de anderen. Gelukkig gebeurt dat niet.

De kerk is niet open. Ik vind hem van buiten ook niet echt mooi, maar er hangt een serene sfeer op het plein. Aan de achterkant is een kleine kapel. Een aantal in het wit geklede vrouwen is op het voorplein aan het bidden. Ik blijf op eerbiedige afstand en loop weer naar de straat.

Na een wandeling van bijna twee uur kom ik weer in het hotel. Er is een groep gasten gearriveerd. Daarom is er een lunchbuffet. Ik kan deelnemen. Een heerlijk Ethiopisch buffet met allerlei groente-, vlees-, vis-, en eiergerechten en natuurlijk injera.  

Met die uitgebreide lunch ga ik lekker op het terras zitten. Nog wat voorbereiden en lezen. Een goede besteding van een zondag in Adama.