Wachten

In Ethiopië leer ik één ding heel goed: wachten. Ik heb een andere verwachting als het gaat om het maken van afspraken. Als ik in Nederland met iemand om 10 uur afspreek, dan zijn we er allebei om 10 uur. Meestal zijn we er iets eerder, want je weet maar nooit... Als het niet lukt om er op tijd te zijn, sturen we een berichtje of we bellen.

Dat is heel anders in Ethiopië. Onze training start om half negen ‘s ochtends. Tot nu zijn er om die tijd niet meer dan twee à drie deelnemers aanwezig. Gedurende het eerste half uur à uur druppelen de anderen langzaam binnen. Niemand excuseert zich. Voor hun gevoel is dat ook niet nodig, ze zijn er nu toch!

Na elke pauze gebeurt hetzelfde. Een deel van de groep gaat uit het café waar we koffiedrinken direct naar onze trainingsruimte, maar de rest neemt de tijd, loopt nog een rondje door de tuin, praat wat met collega’s en komt dan rustig naar boven. Natuurlijk hebben zowel Michael als ik hier het nodige over gezegd, maar dat helpt niet echt. 

Meestal begin ik met de training als ongeveer de helft van de groep er is, zo’n 20 man/vrouw. De laatkomers moeten maar zien hoe ze de gemiste informatie verkrijgen. Hoewel ik er steeds beter mee om kan gaan, kost het me moeite om niet geïrriteerd te raken. Volgens mij helpt dat in ieder geval niet. Net zo goed als wij onze trainees niet kunnen veranderen in vier weken tijd, moet ik ook accepteren dat ik in deze twee weken niet verander.

Vandaag is er geen training vanwege de festiviteiten voor Meskel. Op dit moment zit ik in de hal van het hotel te wachten op Medhalit, zij is een van de deelnemers en heeft me uitgenodigd om naar de Adama Merkato (markt) te gaan en daarna bij haar thuis te lunchen. Ze zou er om 10 uur zijn. Het is nu kwart voor 11. Ik kan haar niet bereiken en twijfel nu of ik Noh zal bellen of toch nog even zal wachten.

Tegelijkertijd zit in de lobby een groep Ethiopiërs te wachten. Kennelijk gaat er een ceremonie plaatsvinden, want ze dragen de traditionele witte kledij versierd met rood-gouden borduursel. De ober vertelt dat het een opleiding is en dat dit studenten zijn die iets gaan presenteren.

De groep wacht ook al drie kwartier. Er lopen mensen van de organisatie heen en weer en er wordt gebeld. Maar de groep zit stil en rustig te wachten. Ik stel me voor wat er zou gebeuren in een groep Nederlanders. Ik vermoed dat er gemorrel zou ontstaan en dat een paar aanwezigen zich ermee zouden gaan bemoeien: suggesties doen aan de organisatoren, medestanders vinden om iets te ondernemen, de directie erbij halen. Maar rustig wachten, nee, dat lijkt me onwaarschijnlijk.

Ondertussen zit ik hier al bijna een uur zonder me druk te maken. Kijk, dat heb ik dan weer geleerd.

Nawoord

Overigens heb ik toch Noh even laten bellen. Hij vertelde dat Medhalit lang moest wachten op een auto met chauffeur. Uiteindelijk kwam die niet en is ze me met duizend excuses komen ophalen met een bajaj. Inderdaad is Medhalit altijd als een van de eersten present. Dat dit nu net haar moest overkomen!