Ik leer...

Ik ben weer thuis. De reis van zo’n vijftien uur begon vrijdagavond om half acht in Addis Abeba en eindigde zaterdagochtend rond half elf op Schiphol. Ik heb de foto’s bekeken met echtgenoot A., mijn koffer uitgepakt, water uit de kraan gedronken, een warme douche genomen én een nacht in mijn eigen bed geslapen, maar toch ben ik nog aan het landen.

‘De ziel gaat te paard’, zeggen ze. Dat voel ik  nu. Ik ben in gedachten nog meer in Addis dan in Haarlem. Ik herkauw gebeurtenissen uit de afgelopen weken. Ik zie beelden van trainees bezig met het ontwerp van hun training. Ik hoor het gezang en geklap bij de bruiloften in Ghion Park. Ik ruik de kruidige lucht van het Ethiopische eten. Ik voel het fijne stof dat overal in gaat zitten als je op een warme dag door de stad gelopen hebt. Maar het meest ben ik me bewust van iets in mijzelf.

Twee weken alleen gefocust zijn op de training en de trainees...

Twee weken daar zijn, twee weken alleen gefocust zijn op de training en de trainees, twee weken gelegitimeerd de rest van de wereld laten voor wat ze is, geeft rust. Geeft een weldadige rust. Tijd om te reflecteren op de afgelopen dag. Tijd om mijn gedrag, mijn reacties, mijn gevoel over de gebeurtenissen van die dag te evalueren. Tijd om er een blog over te schrijven. Wat dan weer helpt om de gebeurtenissen te verwerken en vooruit te kijken.

In Holland heb ik een drukke baan. Een heerlijke baan, met veel afwisseling. Vaak ben ik op één dag bezig met allerlei verschillende dingen. Ik denk mee over het nieuwe curriculum bij een opleiding, help een docent met een activerende werkvorm, vergader met het MT over professionalisering, bereid een training voor over assessments, begeleid een intervisiegroep, spar met een docent over het ‘blended’ maken van een module, geef een advies over een teamdag, houd Twitter in de gaten en beantwoord mijn mail. Ik spring van het een naar het ander. Dat maakt mijn baan zo leuk.

Thuis heb ik mijn koor, de sportschool. Ik ontmoet familie en vrienden, drink een wijntje, eet een hapje, ga naar theater of film, verzorg de planten op het balkon, lees de krant, vakliteratuur, een mooi boek, houd mijn andere mail bij, Facebook en Twitter. Dat maakt mijn leven zo leuk.

“Wat moedig en stoer dat je dit doet, zo in je eentje!”, zeggen veel mensen. En dat vind ik het ook, zeker vlak voordat ik wegga. Dan vraag ik mijzelf af waarom ik dit avontuur ben aangegaan. Maar eenmaal daar, de reis achter de rug, hotelkamer ingericht, de trainees ontmoet, is het anders. Ik heb alleen maar die training om me op te focussen. Alle tijd gaat daaraan op. Alle aandacht is daarop gericht. Dat is een geweldige ervaring, heel intens, heel rijk. Mijn ziel gaat zelfs niet te paard, die is dichtbij mij, we lopen samen op.

Dat gevoel zit nog steeds in mijn lijf. Wil ik dat het daar blijft? Of is het goed voor twee weken en ga ik nu weer over tot de orde van de dag? Ik weet niet precies wat het antwoord wordt. Maar ik heb de vraag gesteld. Ik leer…