Overal leer ik (en de laptop ook)

Ik wist de weg nog! Ik kwam het Ministerie van Justitie binnen en wist nog precies hoe ik naar het lokaal moest lopen: twee trappen op, linksaf tot de grote zaal, weer linksaf naar buiten en langs de kantine, dan rechtsaf en daar was het lokaal. Die informatie zit in mijn geheugen. Ik denk niet dat ik vorige week had kunnen vertellen hoe ik moest lopen, maar nu, in het gebouw, komt de goede weg weer naar boven. Niet heel bewust geleerd, maar vorig jaar heb ik twee weken die weg gelopen en de route toch ergens opgeslagen.

En gelukkig had de laptop dat ook gedaan, de kennis opgeslagen. Vorig jaar was mijn start een klein drama omdat laptop en beamer niet goed met elkaar communiceerden. Daar kon ik op dat moment niet heel veel aan doen, ook de ict’er niet. OK, de laptop moest even nadenken, maar na een minuut of 5 wist ook hij weer hoe het zat.

Het was heel warm, die eerste dag. Moe maar voldaan ging ik even op mijn balkon zitten. Maar wel eerst alle onbedekte delen ingesmeerd met factor 50. Alleen al die paar minuten de zon op mijn blote arm in de taxi waren voldoende om te voelen hoe eet de zon is op deze hoogte (2500m). Vroeger had ik misschien gedacht ‘ach wat, even in de zon, daar moet ik tegen kunnen’. In de loop der jaren heb ik geleerd dat ik echt heel snel verbrand, dus smeer ik me in, met factor 50. Ik ben niet verbrandJ

Als ik de cursisten vanmiddag een opdracht geef, vraag ik of ze het begrepen hebben en of er nog vragen zijn. 34 paar ogen kijken mij vriendelijk aan. Sommige wat onzeker, dus ik vraag het nog eens, stel ze gerust, vragen is goed. Geen antwoord. Een paar cursisten knikken mij vriendelijk toe. “OK,” zeg ik, “begin dan maar.”

Met enige vertraging komt er beweging in de groep. De projectgroepen gaan bij elkaar zitten om de opdracht uit te voeren. Er klinkt gemurmel, ik neem aan dat ze nu aan elkaar uitleggen wat de bedoeling is. Dat kan ik niet verstaan, want het gebeurt in het Amhaars.

Ik ga de klas rond, stop bij een groep en vraag of ze weten wat de ze moeten doen. “Nee, eigenlijk niet…” is het antwoord. Ik leg het uit. Tegelijkertijd steekt een ander zijn vinger op. Ik loop naar de groep. Of ik het nog een keer kan uitleggen.

Hebben ze geluisterd? Ik denk van wel. Zijn ze dom? Ik denk van niet. Wel zijn velen onzeker en vinden het moeilijk om en plein public iets te vragen. Ik heb geleerd om dan gewoon de groepen langs te gaan en het nog een keer uit te leggen…

Hoewel er een dreigende wolkenlucht aankomt, ga vanmiddag even wandelen. Een rondje in het park en even langs de drukke straat bij Ghion Hotel. Na een minuut of vijf komt er een aardige jongen naast mij lopen. Hij groet vriendelijk en begint een gesprek. Ik heb geleerd dat dit hier in Addis meestal betekent dat die iemand iets van je wil. Ik ben benieuwd wat dat kan zijn, neem me voor hem geen geld te geven, ook al heeft hij nog zo’n dramatisch verhaal. Dat gebeurt namelijk. Hij kan “Hoe gaat het? Goed.” zeggen in het Nederlands. Hij trakteert me op de geschiedenis van de rastafari en keizer Haile Selassi. Wijst allerlei bezienswaardigheden aan. Nog steeds ben ik er niet achter wat hij van mij wil. Er moet iets zijn…

Vlakbij het hotel vertelt hij dat hij dj is en een cd wil maken. Om geld daarvoor te sparen verkoopt hij cd’s. Als ik er een koop, help ik hem. Dat is het dus! Precies op dat moment komen we bij een opstelling met cd’s. Zijn collega komt erbij. Ik heb twee cd’s gekocht. Dat kon ik niet laten.

Een kwartier meewandelen, vrolijke verhalen vertellen, zoveel moeite wilde ik wel belonen.

Crowdfunding op zijn Ethiopisch.J

Maar ik heb uiteindelijk 30% van de oorspronkelijk prijs betaald. Dat heb ik ook geleerd!