Die komt er wel!

Ik loop door de regen naar het hotel. Ik heb weer een deel van de omgeving lopend verkend. Natuurlijk komt er een gezellige jongeman naast mij lopen als ik de oprit van het hotel uitloop. Daar heb ik vandaag geen zin in. Dus na de gebruikelijke openingszinnen zeg ik hem vriendelijk dat ik graag alleen wandel. Hij respecteert dat, zegt hij, want dat doen Ethiopiërs. Gelukkig maar! Bij de volgende hoek nemen we vriendelijk afscheid. Het is warm en zonnig, heerlijk, maar ik heb geleerd voorzichtig te zijn. Op deze hoogte, 2300m, verbrand ik heel snel. Ik steek mijn paraplu op.

Ik heb bedacht dat ik via een grote ronde bij het Ambassador Park uit kan komen, maar ben er niet helemaal zeker van. Voor mij lopen vijf moslimmeisjes. Ik gok dat zij naar de moskee gaan die aan dezelfde weg ligt als Ambassador Park. Als ik hen volg, kom ik er ook. Heb ik het mis, dan loop ik gewoon dezelfde weg weer terug.

Goed gegokt! We komen uit bij de hete bron, vlakbij het park. Ik ga naar binnen –wel eerst gefouilleerd worden- en bestel een traditionele koffie. Dat is niet de hele ceremonie, maar wel die lekker sterke koffie, de wierook, en - bij Ambassador – zoute popcorn. Die smaakt er heerlijk bij. De wierook ruikt zoals die in de kerk, ik vind het lekker.

Lekker sterke koffie, wierook en popcorn...

Overal om mij heen vrolijke mensen. Ik krijg er een zondagmiddaggevoel van. Ineens begint te regenen. Zal ik onder het afdak gaan zitten, naar binnen gaan of teruglopen naar Ghion nu het nog niet met bakken uit de hemel valt? Ik doe het laatste. Ik moet 8 Birr afrekenen, 32 cent. Daar kom ik nog eens voor terug!

Ik loop dus door de regen naar het hotel. De paraplu houdt me wel droog, de echte bui moet nog komen. Bij Ghion is het erg druk. De bruiden en gasten vluchten toeterend weg. Maar er zijn er nog zeker vijf over. Op zondag komen er altijd bruiloften foto’s maken in Ghion Park. Het is ook wel een echte toplocatie. Ik heb ondertussen geleerd dat het een vaste procedure is. Het bruidspaar arriveert in een met boeket versierde limousine. De gasten zijn er al. Zij onthalen de auto zingend en klappend. Het bruidspaar stapt uit en onder voortdurend zingen en klappen, soms met muzikale begeleiding, maken ze een rondgang door het park. Het is één grote foto- en videosessie. Steeds wordt er gestopt en moet het bruidspaar poseren in allerlei kunstzinnige standjes. Afwisselend mogen de ouders, bruidsmeisjes en andere personen erbij. Dat wordt strak geregisseerd door de fotograaf. Een tweede fotograaf maakt ook een hele shoot van de meestal in roze geklede bruidsmeisjes en en hun bruidsjonkers.

Bruidsmeisjes meestal in roze gekleed...

Daar zijn ze zeker een uur mee zoet, dan vertrekken ze. Eerst dansen de gasten nog zeker vijf minuten om de auto met het bruidspaar heen, dan vertrekken ze toeterend om het feest elders te vervolgen.   

Ineens begint het te gieten en te onweren. Ik zoek mijn toevlucht op het terras in het park. Onder het afdak is nog plaats. Een bruidspaar, met bruidsmeisjes, komt ook schuilen. En een klein meisje, van een jaar of zes. Ze komt naast mij zitten en begint te praten. Ik versta haar niet. Ze roept haar oudere zus, die moet vertalen. Hoe ik heet, hoe zij heet: een heel lange naam die ik niet kan herhalen. Wat ik hier doe, wat zij hier doet: kijken naar de bruiden. Waar ik woon, waar zij woont: hier in de stad, ze noemt de wijk, maar ook dat kan ik niet goed verstaan. Wat ik doe, wat zij doet: zij zit ook op school. Of ik ook baby’s heb? Vijf?! Dat vindt ze indrukwekkend! Ik leg maar niet uit hoe het precies zit.

Ondertussen is de hele familie aangeschoven, vader, moeder, nog een oudere zus en een jonger broertje en zusje. Ook vijf baby’s, dus. Dat maakt ze me duidelijk. Ze voert een druk gesprek met vader, zussen en moeder. Dan krijgt ze de mobiel van vader en zegt dat ze een foto wil maken. De hele familie lacht verlegen, misschien gaat ze nu te ver. Maar ik vind het goed, dus er worden verschillende foto’s van ons tweeën gemaakt. Die worden door allemaal bewonderd. Ik vraag of de grote zus ook een foto wil maken met mijn mobiel. Ook die wordt door iedereen bewonderd. Vader en moeder zijn trots op deze bijdehante dame. De grote zussen ook. Het kleine broertje heeft volgens mij de pest in, omdat hij geen aandacht krijgt. Hij loopt stoer een andere kant op, ook al regent het. Als het gaat gieten komt hij terug, maar gaat quasi nonchalant aan het andere eind van het terras staan. Mijn bewonderaarster blijft naast mij zitten en raakt af en toe mijn arm aan. We lachen naar elkaar en ze vraagt wat er ik in mijn mobiel aan het schrijven ben. Ik zeg dat het een dagboek is. Ze kijkt geïnteresseerd mee. Het wordt weer droog. Ze gaan weg. De hele familie geeft een hand, behalve het broertje natuurlijk. Zij als laatste. “Ciao, Cilia,” zegt ze.

Die komt er wel, denk ik, als ze zelfbewust aan de hand van haar vader het park uitloopt.