Een onverwachte vrije dag

Vandaag, vrijdag 17 juli, is het einde van de ramadan. Solan, onze charmante assistente op het ministerie, vertelde dat dan het restaurant daar gesloten is. Waarschijnlijk vanwege het aantal islamitische medewerkers. Hoewel de meeste cursisten koptische christenen zijn, besluiten we een dag vrij te geven. Als de cursisten zowel koffie als lunch zelf moeten regelen, kost hun dat teveel geld. De kleine financiële bijdrage die zij voor het volgen van deze training krijgen is eigenlijk al niet voldoende om hun kost en inwoning voor deze periode te betalen. Niet iedereen heeft een familielid in Addis waar hij 4 weken gratis kan logeren. Vrij dus, met een opdracht, want nu missen we een dag en we hebben een vol programma. Een groepsopdracht die ze uiterlijk zaterdagmiddag naar mij moeten mailen. Dan kan ik er voor maandag feedback op geven.

De cursisten reageren als echte studenten: blije gezichten, duimen omhoog naar elkaar. En –net als echte studenten- proberen ze onder de opdracht uit te komen. “Wij hebben thuis geen internet, alleen hier op het ministerie en dat doet het nu ook niet.” Dat laatste is waar, maar ik reageer als een echte juf: “Ik ben hier tot 15:15 uur. Tot die tijd kunnen jullie de opdracht op flash (usb-stick) inleveren.” Het is op dat moment half twee. Ze gaan als een speer aan het werk. Om 10 over 3 heb ik van acht groepen de opdracht op flash gekregen. De negende groep, groep 2, heeft meer tijd nodig. Zij mailen.

Wat doe je met een onverwachte vrije dag? Uitslapen! Ik heb korte nachten gemaakt tot nu toe. Laat naar bed, omdat er veel voor te bereiden was en ook weer vroeg wakker. Een vol hoofd, roerige ingewanden en de vogels die beginnen te zingen, zorgen er tot nu toe voor dat ik na 5 uur niet echt meer slaap. Maar ook vandaag houd ik het niet langer dan tot kwart over 7 vol. En dan heb ik nog gesmokkeld, want al een half uur gelezen in The Children’s Act van Ian McEwan. Maar rustig starten, de was klaarleggen en het ‘wasformulier’ invullen. Allemaal heel relaxed. Dat doe je alleen op je vrije dag.

Het is zonnig en ik besluit na het ontbijt op het nieuwe terras van het hotel wat te werken. Het is een fijne temperatuur. Het verbaast me dat er niemand zit. De vorige keren was het helemaal vol. Als ik me net geïnstalleerd heb, begrijp ik waarom het zo stil is. De imam schalt door de stad. Het lijkt of hij naast het hotel staat te oreren. Dat niet, hij staat in het voetbalstadion. Daar is een islamitische dienst. Het voetbalstadion is hier hemelsbreed een kilometer vandaan, denk ik. Af en toe hoor je publiek juichen en een omroeper. Gisteren nog hoorde ik publiek en af en toe een omroeper. Spreekkoren en een golf van geluid toen er een doelpunt viel. 

De imam is goed versterkt en tot in de verre omtrek te horen. Hij gaat flink tekeer. Zijn verhaal wordt herhaald door de echo. Misschien is het vervelend als je dit heel vaak hoort en als je het kunt verstaan. Ik vind het bijzonder en ook mooi dat dit kan in een stad waar meer christenen dan moslims wonen. Wel ben ik blij dat dit niet elke dag is en dat je ’s nachts de imam, of de priester van de koptische kerk, wel hoort voorgaan in gebed, maar dat het op een flinke afstand is. Ik word er meestal even wakker van en slaap dan door.

Nu is het weer stil. Veel vogels in de bomen van Ghion park en veel minder getoeter van verkeer op de grote weg vlakbij. Er zijn veel mensen vrij vandaag en de grote VN-conferentie, International Conference on Financing for Development, is ook afgelopen. De wegen zijn weer vrijgegeven. Relatieve rust in de stad.

Ik ga eerst wat onafgemaakt werk voor de hogeschool doen. Daarna aan de wandel, lopen, niet met de taxi. Ik probeer op mijn mobiel een update van de kaart van Addis te downloaden, maar dat wordt een langdurig verhaal. Hopelijk hebben ze bij de receptie ook een papieren kaart. Wel zo handig als het zonnig is, dan zie ik toch bijna niets op mijn telefoon.

Ik heb wel een kaart nodig. Zondag bleek mijn richtinggevoel mij te bedriegen. Ik dacht dat ik een rondje rond het hotel liep, maar ik kwam heel ergens anders uit. Geeft niet, ik heb gewoon dezelfde weg teruggelopen. Maar ik vind het een fijn idee dat ik weet waar ik ben.

Echt een juf, controle houden…