Thuis

Een storm raast over Haarlem. De bloemen van de hosta’s op het balkon waaien om, maar ook twee oude bomen op het Emmaplein. Ik ben weer thuis. Op Schiphol werd ik ontvangen door echtgenoot A., drie kinderen en een schoonzoon. Ze waren opgelucht dat ik het net op tijd gehaald had. Ze bedoelden niet het vliegtuig in Addis, maar de landing op Schiphol.

Fijn als je niets weet van stormverwachtingen en je verlaat op de gezagvoerder die het heeft over ‘quite windy’ en ‘an occasional shower’. Op weg van Frankfurt naar Amsterdam heb ik niets gemerkt van turbulentie. Dus ik ben verbaasd over de opwinding. Die begrijp ik pas als het een uur later inderdaad windkracht 10 is en er op Facebook een filmpje verschijnt van een hachelijke landing op Schiphol. Inderdaad, ik ben net voordat de storm losbrak geland!

Ik ben weer thuis en vertel over Addis, over de laatste dag. Over de eindpresentaties van de negen groepen. Over het enthousiasme waarmee ze probleemgestuurd (PBL) en studentgericht onderwijs willen implementeren in hun faculteiten. Over mijn ontroering als Eskedar, een kleine, tengere, jonge docent, net 8 maanden aan het werk, zegt dat ze mij als een rolmodel ziet en later als ze groot is (haar woorden), net zo wil worden. Over de gepassioneerde woorden van Lemi, die benadrukt dat de rol van de docent niet geminimaliseerd wordt, zoals sommige cursisten suggereren, maar dat die verandert. Dat de docent essentieel is voor de ontwikkeling van studenten, als rolmodel en expert. Dat hij misschien kritisch is en PBL niet omhelst, maar dat hij juist gelooft in zijn waarde als docent en begeleider. Ja, deze bevlogen docenten zijn nodig, juist in een land als Ethiopië, waar nog zoveel moet veranderen. Onderwijs speelt daar een cruciale rol in, onderwijs door docenten die geloven in de potentie van hun leerlingen en studenten. Dat straalt Lemi uit, en hij niet alleen.

 

Daar sta ik voor de klas...

Ik vertel over de uitreiking van de certificaten. Na de presentaties en de evaluatie komt Dr. Haile binnen. Hij vertelt trots dat de minister van Justitie de certificaten komt uitreiken. Ik begrijp dat dit een grote eer is. We zijn ook gepromoveerd: vorig jaar de onderminister, nu de minister himself!

Eerst houdt Dr. Haile een korte toespraak in het Engels. Hij wijst de cursisten op hun rol als verspreiders van de nieuw verworven inzichten. Daarna spreekt de minister in het Amhaars. Ik vermoed dat zijn toespraak ongeveer dezelfde inhoud heeft. Vlak voor dat hij overgaat tot het uitreiken van de certificaten, komen twee cursisten naar voren en fluisteren Dr. Haile iets in. Even druk overleg, waarna de uitreiking volgt. Als Dr. Haile de naam noemt, komt de cursist onder ritmisch geklap naar voren. De minister reikt het certificaat uit, feliciteert en de cursist gaat terug naar zijn plaats. Ik vind het een mooie ceremonie.

Een deel van de groep...

Als alle certificaten zijn uitgereikt, zegt Dr. Haile dat de cursisten mij willen bedanken. De minister overhandigt mij namens hen drie cadeaus. Een traditionele outfit, aangevuld met tas, hes, ketting en armband. Ik moet een deel van de kleding natuurlijk aantrekken. Daar sta ik, voor in de klas, 40 cursisten voor mij die allemaal een foto maken. Ik ben overrompeld door zoveel aandacht, cadeaus en lieve woorden. Ik heb amper gelegenheid om de assessmentformulieren, de uiteindelijke beoordelingen voor hun werk, uit te delen. Ze willen allemaal met mij op de foto, vooral met die traditionele kleding. Door al die drukte lukt het niet meer om een groepsfoto van allemaal te maken. Maar ook dat is niet erg. We hebben net afgesproken om de besloten Facebookpagina te handhaven en daarop ervaringen uit te wisselen. We zullen elkaar niet uit het oog verliezen.