Wandeling met bijbedoeling

Ik drentel de hele dag door het lokaal, schuif aan bij groepjes cursisten, ga met de taxi naar het ministerie en zit ’s avonds achter mijn computer. Zo gaat het al een week. Ik heb dringend behoefte aan beweging! Ik stop mijn paraplu in mijn tas en ga. Geen kaart van Addis bij de receptie. Dan maar zelf uitzoeken. Ik wil naar de Piazza lopen, het kloppende hart van de stad. Het is erg rustig vanwege de vrije dag. Geen stank van het verkeer, veel stalletjes en winkeltjes zijn gesloten, maar een perfecte dag voor deze wandeling. En het is steeds nog mooi weer. Een graad of 20-22, zonnig, met af en toe een wolkje, maar zo te zien de komende uren geen regen op komst. Mijn paraplu kan ook parasol zijn. Dat zie ik veel mensen doen.

Ik ben net vijf minuten op weg als een vriendelijke jonge man naast me komt lopen en een praatje begint. Dat ken ik. Dit is een verkoper van het een of ander. Wat zou het zijn? Boeken of cd’s. Voor alle andere zaken doen verkopers niet zoveel moeite. Het kan mij niet schelen. Het is een aardige jongen en ik heb een beetje aanspraak. Als hij hoort dat ik op weg ben naar het centrum, biedt hij aan mij de ‘houses in italian style’ te laten zien, ‘very old and very nice’. Ik vind het prima.

Onderweg vraagt hij van alles en vertelt ook. Hij studeert en wordt na zijn studie leraar. Hij komt uit Gondar, maar woont nu met zijn zus in een pension hier in Addis. We praten over het onderwijs. Als docent in het voortgezet en hoger onderwijs kun je niet zelf kiezen waar je gaat werken. Je wordt gestuurd door het ministerie van onderwijs. Hij gaat daarom proberen op een particuliere school te komen, in Gondar. Daar wil hij graag naar terug en om daar te kunnen werken, heb je het ministerie niet nodig. Dan moet je gewoon goed zijn en dat gaat hij worden. Zo’n type dus, daar kun je een leuke middag mee hebben.

Het centrum van Addis ligt zo’n 3½ km van hotel Ghion, 3½ km klimmen. Maar dan heb ik wel een geweldig uitzicht volgens mijn begeleider, die Daniël heet. Hij nodigt me uit om samen met hem in allerlei traditionele winkeltjes te kijken, dan zal hij wel bemiddelen over de prijs. Doe ik niet. Halverwege de weg omhoog is het duidelijk. Hij verkoopt cd’s, als bijverdienste. Hij kan ervoor zorgen dat ik 2 cd’s kan kopen voor een goede prijs. Goed aangevoeld, dus. Ik begin het te leren.

 

De huizen in 'italian style' zijn inderdaad erg leuk

De huizen in ‘italian style’ zijn inderdaad leuk. Geheel ver-Ethiopied, maar toch herkenbaar aan de balkonnetjes en de vorm. Geen sienna dakpannen, wel ijzeren golfplaten, maar toch. Rondom de Piazza zijn veel goud- en zilverwinkeltjes. Daniël doet ook hier vergeefse moeite me ergens naar binnen te laten gaan. Ik ben niet geïnteresseerd, ik wil lekker lopen en kijken. Veel opmerkingen van de mensen langs de kant. Volgens Daniël over mijn opvallende haarstijl en –kleur. Ik ben de enige blanke die hier loopt en dan ook nog grijs! Dat valt op. Je ziet wel Chinezen. Die zie je overal. Vandaag heb ik tot twee keer toe gehoord dat hun aanwezigheid niet altijd op prijs gesteld wordt. Maar daar is weinig aan te doen. China heeft een flinke vinger in de pap als het gaat om het ontwikkelen van de infrastructuur!

Precies dit uitzicht had ik ook!

Als we de Piazza zo’n beetje helemaal rond zijn gelopen, drinken we iets op een galerij met een fraai uitzicht over de straten. De galerij is een aaneenschakeling van cafeetjes. Daniël neemt een amberbier, dat is zoetig, donker, sterk bier. Ik proef ervan, lekker. Maar ik hou het bij fris. In deze temperatuur en dan nog teruglopen in de zon! Er is alleen cola. Dat drink ik al jaren niet meer. Ik vind het helemaal niet lekker, maar vooruit, het is holiday. En het valt heel erg mee, want ik heb flinke dorst! Terwijl wij daar zitten vertelt Daniël dat hij Italië, geweest is, in Perugia, als illegale bootvluchteling. Het was een vreselijke tijd. Moet ik dat nu geloven of niet? Maakt het uit als hij een verhaal ophangt? Eigenlijk niet, dus ik besluit het te geloven. Hij vertelt dat hij is gaan studeren toen hij terugkwam. Hij ziet dat er dingen veranderen in Ethiopië en daar wil hij aan bijdragen. Hij is het niet echt eens met de regering, maar er is nu verplicht onderwijs vanaf 5 jaar tot ongeveer 16 jaar. Dat is wel hun verdienste. En er is nu relatieve vrijheid. Dat was tijdens het regime van Haile Selassi en de Derg wel anders. Hij vindt dus dat het beter gaat, maar het kost nog veel tijd. ‘Misschien,’ zegt hij, ‘is Nederland nu aan zijn top en groeit de welvaart niet verder. Ethiopië groeit juist heel erg hard. Dan zijn we over tweehonderd jaar eindelijk gelijk!’

 

Achter dit huis begint de traditional neighbourhood

De terugweg loopt door een ‘traditional neighbourhood’. In mijn ogen een krottenwijk, maar dat is niet helemaal waar volgens Daniël. Arm is het wel, er zijn veel arme mensen in Addis. Ik ben veilig, want ik loop met hem, hij is mijn vriend. Er kan mij niets gebeuren. 

Via de hete bron die voor het warme water van Ghion en het Sheraton zorgt, komen we bij de cd-verkoper, om de hoek bij Ghion Hotel. Ik koop twee cd’s en geef Daniël 200 Birr (5 euro) als fooi. Dat is me deze middag wel waard. Veel gezien en er 2 cd’s met Ethiopische muziek en een ‘vriend’ bij.