Kwaliteitszorg

Vandaag is de laatste dag van de echte training. Morgen zijn alleen nog de presentaties, de evaluatie en natuurlijk het uitreiken van de certificaten.

Het eerste deel van deze dag gaat over Monitoring, Evaluation and Quality Assurance in Higher Education in Ethiopia. We beginnen met het microniveau: wat houden deze begrippen in en waarom zijn ze belangrijk. Dat is geen probleem. Ondertussen zijn alle cursisten ervan overtuigd dat je studenten de verantwoordelijkheid moet geven voor hun eigen leerproces. Maar ze zien ook dat hun rol juist het bewaken en ondersteunen van dat leerproces is. Dat is monitoring.  Dat je ook kunt monitoren met de bedoeling het programma zelf, of je eigen rol, is bij een aantal cursisten een nieuw perspectief. Meestal hebben (junior-)docenten weinig inspraak in de inhoud van hun onderwijs. Het wordt voor een groot deel door het ministerie voorgeschreven, er is een nationaal curriculum. Het deel dat de instelling zelf mag bepalen, wordt door seniors vastgesteld. De individuele docent kan dit hooguit wat personaliseren, maar meer niet. Maar ze vinden het een goed dat je kunt checken of de cases de studenten uitdagen en hun de zoektocht naar kennis opleveren die je had bedacht.

Evaluaties zijn natuurlijk wel bekend, maar worden meestal centraal georganiseerd. De uitkomsten zeggen niet zoveel over de waardering van individuele docenten en de effecten van hun onderwijs. Examens doen dat iets meer, maar ook daar heeft een docent geen invloed op. Ook die worden centraal aangeleverd of door anderen bedacht. Na mijn korte college over dit onderwerp aan de hand van de piramide van Kirkpatrick krijgen de cursisten de volgende opdracht:

A group of young teachers wants to convince their colleagues on the effects of their new student-centered learning method. Therefore they want to have a solid prove of these effects. They consult you. Give them your advise on how to evaluate, based on Kirkpatrick’s pyramid.

Er komen goede ideeën, zoals beginnen met een nulmeting, heldere leeruitkomsten definiëren en deze op een consistente manier toetsen (ja, ja, ze hebben geleerd en passen nu het begrip ‘constructive alignment’ toe!). Er komt een discussie over de waarde van studentenevaluaties: dat zijn toch meningen, is dat ‘solid prove’?

Nu komen we ergens, dit soort opmerkingen wil ik graag horen. Meningen tellen, maar resultaten zeker ook! Alhoewel… we bespreken hoe moeilijk het is om resultaten echt toe te wijzen aan de lessen die jij gegeven hebt. Studenten ondergaan zoveel andere invloeden, leren op zoveel plekken en manieren. Ze zien films, tv, you tube. Ze praten met ouders, kijken naar vrienden. Allemaal situaties waarvan en plekken waarop ze leren. Waarschijnlijk veel meer dan in de lessen! Als nieuw onderwerp benoemt een groep het belang van het evaluatiegesprek tussen docent en student, zowel over inhoud als over het proces. In een gesprek kun je de waarde van woorden beter beoordelen vinden ze, je kunt nuanceren. Mooi! Hier sluiten  we mee af, want we hebben nog een onderwerp te gaan.

Quality Assurance in Higher Education in Ethiopia. De schrijvers zijn verbonden aan de universiteit van Bahir Dar. Hun kritiek richt zich op het feit dat de HERQA, de organisatie die de accreditaties  en audits uitvoert, niet geheel autonoom is. Er is een verschil tussen de manier waarop private en publieke universiteiten geaccrediteerd worden. De eerste vooral op curriculum en assessment, de tweede op de organisatie. De auteurs stellen deze werkwijze ter discussie en ik doe dat met hen. Ik weet ook dat er een explosieve groei is van private universiteiten in Ethiopië. En ik weet ok dat die een winstoogmerk hebben, dus het is goed om ze kritisch te volgen en de kwaliteit van de curricula te beoordelen. Maar dat geldt wat mij betreft ook voor de publieke universiteiten. Die zijn niet vanzelf goed omdat ze door de overheid opgericht zijn en gefinancierd worden. Tijdens onze bijeenkomst is Dr. Haile, onze projectleider, binnengekomen. Tijdens mijn verhaal gaat hij steeds meer op het puntje van zijn stoel zitten, net als Mekonnen overigens. Ze willen allebei reageren, maar de cursisten draaien onrustig, het is al vijf over half elf, koffiepauze.

Bij de koffie doen Mekonnen en Haile veel moeite om mij uit te leggen hoe dit allemaal komt en waarom de orivate universiteiten echt op de kwaliteit van het programma gecontroleerd moeten worden. Mekonnen voelt zich. Begrijpelijk, meer aangesproken. Hij zit immers in het management van Mekele University, een publieke instelling. We concluderen aan het eind van de pauze, dat dit een begin is, dat het eerst om kwantiteit is gegaan (zoveel mogelijk universiteiten vestigen) en dan pa om kwaliteit kan gaan. Haile vat het samen: het is allemaal een kwestie van tijd…