Er woont een meeuw onder de sering.

Sinds eergisteren wandelt er een jonge meeuw rondom ons huis. Hij is geboren op het dak, drie huizen verderop. Dinsdagnacht werd ik wakker van voortdurend meeuwengekrijs. Ik kon niet ontdekken wat er aan de hand was. De volgende dag bleek het jong uitgevlogen te zijn en het kan niet meer opstijgen. Hij doet regelmatig een poging tot vliegen, maar veel verder dan fladderen komt hij niet.

Wij wonen aan een drukke verkeersweg. Een volwassen én een jong familielid van de meeuw zijn al overreden. Dit jong 'woont' nu achter een struik aan de overkant. Af en toe wandelt hij over de verkeersdrempel die onze straat verbindt met die drukke weg in de hoop dat zijn ouders hem voeren. Al twee keer heb ik hem de weg zien oversteken, zonder dat hij zich iets aantrok van het verkeer. Zijn ouders proberen hem te beschermen door vóór hem op de weg te gaan staan, maar dat helpt niet echt.

Wij hebben een hekel aan de meeuwen. Aan hun gekrijs en geschijt (dat is echt het beste woord voor dit soort uitwerpselen!) We hebben zelfs een supersoaker om ze uit de buurt van ons balkon te houden. Maar zo'n jong... En die ouderliefde...

Iedereen die in de buurt komt wordt aangevallen met felle duikvluchten. Voor onschuldige voorbijgangers is het schrikken. Zij zien het jong niet en begrijpen niets van de agressie. Wij wel, wij herkennen de oerangst van een ouder.