Mehretab

De module A program for Law of Criminal procedure wordt ontwikkeld door een groep van zes cursisten. Ze zijn óf universitair docent aan een Law School óf trainer in een Justice Professionals Training Center. Zij hebben een complex probleem geformuleerd: het dichten van de kloof tussen de theorie en praktijk van het strafrecht door middel van het werken met probleemgestuurd leren in grote klassen (zo’n 50 of meer). Ze vertelden dat dat het officiële aantal is. Meestal zijn het er rond de zeventig en soms wel honderd. In een lokaal voor vijftig!

Met die grote klassen hebben ze het moeilijk. Het zijn de problemen die wij in Nederland ook kennen. Studenten doen niet veel, blijven weg als lessen niet verplicht zijn, komen te laat en leveren ook hun opdrachten te laat in. Daarom wil deze groep hun onderwijs probleemgestuurd maken. Dat vraagt meer inzet van de studenten. Inzet en betrokkenheid beïnvloeden de motivatie van studenten in positieve zin. Als ze meer gemotiveerd zijn, leren ze beter en meer. Een mooi en ambitieus plan dus. Ze werken intensief aan deze nieuwe manier van werken. Moeilijk, want ze zijn gewend aan hoorcolleges. Maar ze willen echt veranderen.

Vandaag tijdens het groepswerk vroeg Mehretab iets over hun module. Toen we dat besproken hadden, zei hij dat hij het nog eens wilde hebben over te laat komen. Hij was degene die vorige week een beetje moeilijk deed, toen ik namens de projectleider aankondigde dat je als absent zou worden aangemerkt als je meer dan tien minuten te laat was. Dat is een probleem, want er staat in de regels dat je maximaal 10% van de training mag missen. Dan zit je al snel in de gevarenzone. Kennelijk had ik de discussie te rigoureus afgekapt. Prima, ik had wel even tijd en een beetje reuring kan nooit kwaad.

Maar het werd geen discussie. Hij zat juist erg in zijn maag met die laatkomers. Hij was het helemaal eens met mijn argumenten: respect tonen voor docent en medestudenten, je verantwoordelijk voelen voor het leren, afspraken nakomen. Alleen zijn studenten trokken zich er niets van aan. Bovendien was hij bang dat ze helemaal niet meer terug zouden komen als hij ze de deur wees.

Een oplossing heb ik daar ook niet voor. Ik heb wel de overtuiging dat afstand en regelgeving dit gedrag uitlokken. Als student heb je het gevoel dat het niet over jou gaat. Ik begrijp die studenten wel, ook al maak ik me er soms kwaad over. We hadden het over activeren en studentgericht en over betrekken. Ik wees hem op een aantal artikelen in de reader die goede voorbeelden geven van activerend leren en veranderen van je onderwijsconcept. Toen werd ik geroepen door een andere groep.

Het bleef door mijn hoofd spelen. Ik kan het me zo voorstellen dat je hiermee worstelt. Het lijkt zo’n marginaal probleem, maar het staat ergens voor. Tijdens het voorbereiden voor morgen bedacht ik wat ik zou doen in dit geval. Dus ik heb een mail gestuurd en het daarin geschreven.

Ik zou aan de studenten vragen waarom ze te laat komen. Als er teveel zijn om het persoonlijk aan ze te vragen, zou ik ze een een-minuut-paper laten schrijven. In één minuut per student kon ik dan lezen waar het aan schortte. Ik zou dan samen met hen bekijken of ik ze kon helpen om hun gedrag te veranderen.

Als ze ‘zomaar’ te laat kwamen, zou ik ze erop aanspreken. Niet allemaal tegelijk, maar alleen, of in kleine groepjes, na de les. Aandacht zou ik ze geven en tijd, ook al is die schaars. Ik zou ze laten merken dat ik ze zag, als mens.

En ik zou ze aan het werk zetten met echte problemen, waar ze flink over moesten nadenken en die ze niet konden oplossen zonder grondig onderzoek te doen en veel te studeren. Ik zou ze vertellen dat ik ervan overtuigd was dat zij dit probleem konden tackelen, anders had ik het hun niet gegeven. 

En ik zou ze vertellen dat ik het de moeite waard vond om ze te helpen bij het leren en dat leren zo leuk is dat je vanzelf op tijd komt.