Harken

Wat nog kopen, wat nog wassen, wat nog lezen, wat nog doen, wie nog bellen, wat wél uitwerken, wat kan wachten, wat nog uitzoeken, welke boeken meenemen, wat nog kopiëren, wat nog aan Michael vragen, wat doorgeven aan Maraliza, bij wie nog langsgaan, wel of niet die rode bloemetjesjurk? 

Al die ongeordende gedachten probeer ik met lijstjes te organiseren. Dat lukt niet echt. Het schiet van lifelong learning naar assessment techniques, van Malala naar Max en Emma, van hotel Ghion naar Javastraat. Privé en werk tuimelen over en door elkaar en komen op de meest onverwachte momenten samen. Dus word ik om zeven uur wakker met een werkvorm om de cursisten in Addis Abeba (AA) te laten nadenken over de evaluatie van hun eindopdracht, om direct over te springen naar het beeld van kleindochter Emma die in de tuin haar pop in bad doet. 

Schrijven is het harken van je gedachten. Flarden krijgen vorm en vinden een plek om tot rust te komen. Of ze groeien uit tot een gedachte die je wilt delen met anderen. Je wordt je al schrijvend bewust van die gedachte, van de reden waarom juist die gedachte terugkomt, wat je erin raakt.

Malala kwam het hele weekend terug, op allerlei momenten en in allerlei gedaantes. Haar verhaal ontroerde me heel erg. Nu ik even de tijd neem om te harken, weet ik ook waarom. Haar woorden raken de kern van leren. 'One student, one teacher, one book, one pen can change the world' en 'empower ourselves with the power of knowledge'.  Dat gevoel herken ik. Ik hoefde niet te strijden om te mogen leren, gelukkig niet. Ik heb wel altijd de noodzaak gevoeld om te leren. Kennis en ervaring heb je nodig om te leven, dat wist ik al heel jong. Daar kwam ik achter door te lezen.

Ik ben nieuwsgierig, vind het leuk om iets uit te zoeken, er méér van te weten. Ik ging lezen, want ik zag mijn ouders lezen en die vonden dat leuk! Ze vergaten alles en iedereen terwijl ze aan het lezen waren. En ze wisten zo veel! 
Ik merkte hoe leuk het was om iets te doorgronden, langzaam maar zeker iets méér te weten, iets méér te kunnen. Ik las alles wat los en vast zat. Maar ik ontdekte ook dat je kon leren door bij opa in de schuur te kijken als hij aan het timmeren was, met papa naar muziek te luisteren, met vriendinnetjes Vos, vos vos, kom uit je hol te spelen en met oma en mama piano's uit te proberen bij muziekhandel Alphenaar. 

Ik leerde dat leren voor mij een levensbehoefte is. Daardoor raakten de woorden van Malala mij. Daardoor ga ik naar Ethiopië, ook al vind ik het soms doodeng. Omdat ik nu eenmaal niet anders kan.