Peer assesment

In de koffiepauze komen er weer een paar cursisten met hun USB-stick. Ze vragen of ik de Ppt-presentatie op hun stick wil zetten. Dropbox en iCloud zijn een brug te ver hier. Als het klaar is, loop ik naar de kantine. Bij de koffie krijg ik twee dikke witte boterhammen met pindakaas. Lekker! Ik sluit aan bij twee cursisten uit het oosten van Ethiopië. Ze werken bij een juridisch trainings- en onderzoekscentrum en vertellen in moeizaam Engels en met een enorm accent iets over hun werk. Hun passieve kennis van het Engels is goed, maar ze zijn niet gewend om Engels te spréken. Dat is in hun werk niet nodig. Net als bij mij. Ik moet ook regelmatig naar woorden zoeken. Bij sommige cursisten is dat wel anders. Die spreken vloeiend Engels. Een aantal van hen heeft in het buitenland gestudeerd of stage gelopen.

Voor het tweede deel van de ochtend heb ik een workshop voorbereid. De cursisten gaan in hun projectgroep een van de ‘learning outcomes’ reviseren m.b.v. een van de taxonomieën die we voor de pauze besproken hebben. Daarna kiezen ze er een passende assessmentvorm bij én schrijven ze de opdracht daarvoor.

Vragen, discussies, readers, powerpoints, aantekeningen, de flip-over die net ontstaan is tijdens deel 1, alles wordt ingezet om een goed product te leveren. Ik gun het mijn collega’s van de hogeschool hier eens een kijkje te kunnen nemen. Wat een inzet en betrokkenheid. Er wordt geleerd!

Maar nu komt het: het peer assessment. Bij navraag blijkt dat eigenlijk niemand weet wat dat is! Ik leg het uit en na enige aarzeling vormen ze nieuwe groepen en gaan aan de slag. Ze luisteren goed. Daarna kritische vragen over het didactische concept, niet over de inhoud, het probleem. Dat is nu genoeg bediscussieerd, heb ik net gezegd. Dat vinden ze jammer, zie ik, maar er moet wel een module opgeleverd worden, denk ik streng. Didactiek vinden ze een stuk moeilijker, dus er zijn niet zoveel kritische vragen. Dan de feedback: één top en één tip. Dat is meer dan genoeg. Ik loop langs een groep als er een hard gelach opklinkt. Ik vraag wat er is. Een van de leden vertelt dat er een ‘meningsverschil’ is over de feedback. Een voor een feedback geven of als groep. Daar werd een grap over gemaakt. Een goed teken, ze voelen zich in dit verband kennelijk vrij en veilig genoeg. 

Peer assessment

Aan het eind van de ochtend bespreken we hun ervaringen. “Leuk!”, zeggen ze, “Motiverend!” en “Leerzaam!”  Dat was het ook voor mij. Omdat er veel universitaire docenten en trainers zijn, ging ik ervan uit dat zij wel wisten wat een peer assessment was. Niet zo goed de beginsituatie in kaart gebracht! Maar een complicerende factor is wel dat ze in de plenaire sessies nog niet het achterste van hun tong laten zien. Ik merk aan de vragen tijdens het groepswerk dat ze al die nieuwe informatie nog aan het verwerken zijn. Ook vandaag hebben verschillende groepen iets aan hun module veranderd, omdat ze nu pas echt begrijpen wat de consequenties van hun keuzes zijn. Dat sterkt mij in de gedachte dat ik ze voortdurend moet blijven bevragen, opdat ze zich bewust worden van de kennis die ze opbouwen.

Bihian staat me buiten op te wachten. Tijdens de rit naar het hotel leer ik drie woorden: Salam (Hallo, betekent Vrede én is de naam van zijn dochter!), AmesegInalehu (spreek uit: ammeseggenalu = Dank je) en nege  (spreek uit: nègè = morgen).

"Alleen toegankelijk voor hotelgasten" in het Amhaars